برگ هایی از مکتب استاد (1)

«بِسمِ اللهِ الَذی یَدِه _ی فَوقَ أَیدیهِم»

ابزار خدا بودن برای انجام دستورات الهی یعنی هرکاری برای رضای خدا انجام دادن یعنی تجلی «یَدُاللهِ فَوقَ أَیدیهِم» بودن. اراده ی خداوند تبارک و تعالی را در کارها ساری و جاری کردن، یعنی در همه حال با نیت قرب لقا الله انجام وظیفه کردن؛ یعنی فنا فالله بودن، هر لحظه بنده بودن.

خواست و اراده خدا ورای همه ی  اراده ها و خواسته هاست بگونه ای که هر چیزی که خدا بخواهد انجام می شود.

انجام وظیفه های الهی رضایت ولی خدا (عج) را در بر دارد و رضایت ولی خدا (عج) یعنی رضایت خالق بی همتا چرا که نمونه فناء فالله بودن حضرت صاحب الزمان (تعالی فرجه الشریف) است.

در گیر و دار حال جهان تمام وجود اعمال در دنیا بر سر سرنوشت بشریت است چرا که عده ای به دنبال خلق راهی برای هدایت بهتر بشر به سر منزل اصلی هستند و عده ای دیگر این مهم را پذیرا نیستند و دنبال امیال نفسانی خود هستند و عوام را برای این موضوع به گمراهی می کشانند. نمونه قابل لمس آن در سال 88 اتفاق اتفاد که باعث از بین رفتن حرمت جهانی انقلاب اسلامی شد.

خداوندا دستان نا حق را از نظام مقّدس اسلامی ایران قطع به گردان؛ دستانی که در 8 سال تلاش دولت خدمت گذار هر لحظه مانعی از پیشرفت در آرمان های انقلاب اسلامی شدند.

به این منظور باید در تلاش بر نشر مفاهیم انقلاب اسلامی و آرمان های پیر خمین(ره) تلاش کرد و تفکرات امام(ره) را به جهان نشر داد تا ملت ها و امت های مختلف سراسر کره ی خاکی از این درس های امام(ره) استفاده لازم را ببرند. این جاست که کار فرهنگی وسیله ای می شود برای بیداری مردم سراسر جهان.

کار فرهنگی باید عشق و علاقه داشته باشد. کار فرهنگی با عشق معنی واقعی خود را دارد. با دستور و امر و نهی نمی توان قلب های منتظر را به این مهم رهنمون سخت. باید برای هم جامعه ی اسلامی هم تمام مردم سراسر جهان دلسوز بود.